Atramentowe niebo... już nic nie pachnie tak jak dawniej. Nawet alkoholu słodycz... teraz tylko napełniona goryczą wspomnień, czekam na dzień litości, która ponownie uśmiechnie się do mnie i szyderczo pokiwa palcem. Na przyszłość. Na lepsze jutro. Może skorzystam.
A jeśli znowu ulegnę pokusie. Czy skończę jeszcze gorzej niż przypuszczalnie skończyłam już teraz?
Czy ja żyję? Istnieję naprawdę? Mojej duszy już nie ma. Sił na świat też nie. Więc gdzie ja błądzę. W czym tkwię. Co tu robię... Dlaczego marzenia przecinam. Nożem w rdzy. Starym nożem, którym kiedyś podcięłam włóczędze gardło. Tak bardzo dotknął mnie widok marniejącej ludzkości. Tak wielką czułam ulgę. Ulgę pomocy.Po której żołnierskim krokiem maszerował lis. Dążę do upadku. Do upadku dążę. Wszystko zaciska się, zawęża. Zabija. wir. Zamyka się klatka.Im więcej mam lat tym mi ciężej. Tym trudniej. Tym mniej chcę życia a więcej pragnę soczystej śmierci...
Czy prędzej nadejdzie uśmiech czy poranna krwawa rzeź...myslovitz-blue velvet
neodekadentyzm.
OdpowiedzUsuńwierzę w siebie więc jestem.
"nic" wymyśla "coś".
nie zachwycające?
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń*sprostowanie błędu
OdpowiedzUsuńBrzmi zgrabnie i lekko. I faktycznie. Zachwyca. Bardziej, niż po pierwszym przelotnym 'przemaszerowaniu' po tych słowach wzrokiem. Bardziej, niż się tego spodziewałam.
Pani Izo,artystko ma,jako że wiersze Twe, przemyślenia podobają mi się wybitnie,to mam dla Ciebie zadanie,wiem iż jesteś bardzo pozytywną wojowniczką z wielką wyobraźnią...a więc:
OdpowiedzUsuńCzy któregoś dnia gdy będziesz szczęśliwa z jakieś choćby małego powodu,a najdzie Cię natchnienie napiszesz mi wiersz o radości?Gdzie nie ma smutku ani śmierci,gdzie jest pozytywna strona Ciebie...